Jadąc dalej wypatrujemy jęzora lodowca Mýrdalsjökull, ale jedyne co widzimy, to piękne pola porośnięte łubinem i niesamowite formacje skalne….

Najciekawszym przykładem islandzkiej flory są malownicze, wełniste mchy, które porastają olbrzymie połacie zastygłej lawy w południowej części Islandii. Aż trudno oprzeć się pokusie, by położyć się na takim gąbczastym dywanie o grubości około 10 cm. Jak popada to jest mega grząsko…a chodzenie, a tym bardziej leżnie na bagnach wciąga .

Jedziemy na nocleg  Horgsland Cottages (guesthouse). Cena za domek 20160 ISK. Dodatkowo, po drodze, podjechaliśmy do kolejnego miejsca oznaczonego znaczkiem jako coś wartego zobaczenia  Kirkjugólf (atrakcja w postaci bazaltowych kolumn w ziemi, które wyglądają jak posadzka kościelna).

po drodze do naszych domków takie widoki

Spacer po kanionie Fjaðrárgljúfur darowaliśmy sobie ze względu na deszcz .

nasza chatka

i plan na jutrzejszy dzień…. będzie się działo

Następnego dnia, jak zwykle z samego rana, ruszamy dalej. Dziś przed nami lodowce… jeden z gwoździ programu, dla których tutaj przylecieliśmy. jednak za nim nastąpią te kulminacyjne punkty programu odwiedzamy jeszcze wodospad Stjórnarfoss.

Jedziemy przez ciągnącą się między lodowcem a Oceanem Atlantyckim Mýrdalssandur, równinę żwiru, strumieni i pól lawy do P.N. SKAFTAFELL. Zdjęcia z drogi…

Dojeżdżamy na parking, skąd rozchodzą się dwie ścieżki: stojąc tyłem do kierunku, skąd przyjechaliśmy – w prawo możemy dojść do lodowca oraz idąc w lewą stronę zobaczymy organowy wodospad Svartifoss. Pierwszy trek to kierunek wodospad, cała trasa nie zajmuje nam więcej niż godzinkę w jedną stronę ( w deszczu, a jakże )….

dwa zdjęcia z tego miejsca

wracamy na parking i widząc ze powoli się przejaśnia… postanawiamy ( cali mokrzy ) udać się jeszcze pod jęzor lodowca… mimo, że tego dnia mamy jeszcze dwa „lodowe” punkty

Ścieżka w prawo z parkingu prowadzi do ściany lodowca VATNAJÖKULL – Svínafellsjökull – tak brzmi nazwa tego jęzora lodowca. Trek zajmuje nam około 30 minut w jedną stronę.

Spod powierzchni Islandii wydobywa się gorąco, a jednocześnie 11,6% powierzchni kraju (w tym również niektóre wulkany) pokrywa lądolód i kilkanaście lodowców. Vatnajökull jest drugim co do wielkości w Europie (po lodowcu Austfonna na Spitsbergenie), porównywalnym z lodowcami polarnymi i grenlandzkimi. Jego jęzory schodzą bardzo nisko dolinami, aż do poziomu morza.

Wracamy cali szczęśliwi, że wreszcie obyło się bez deszczu i jedziemy do Fjallsárlón ( jakieś 45 km) pod drugi jęzor lodowca VATNAJÖKULL.

Na jeziorze glacjalnym odbywają się rejsie małymi pontonami, na których można podpłynąć bliżej do pływających brył lodu i podziwiać niesamowite formacje. Z takiej atrakcji skorzystamy w lagunie lodowcowej JÖKULSÁRLÓN.

tutaj kilka zdjęć z lądu

W celu ochrony największego lodowca na świecie poza lądolodami Antarktyki i Grenlandii, połączono w 2008 r. obszar parków narodowych Skaftafell i Jökulsárgljúfur, tworząc Park Narodowy Vatnajökull, największy w Europie, obejmujący 12% powierzchni kraju.

Jedziemy do centrum lodowcowego laguny JÖKULSÁRLÓN ( 11 km). Wszędzie czytaliśmy, że można wykupić z „marszu” rejs pontonami, żeby z bliska podziwiać lodowiec i odrywające się bloki ponad tysiącletniego lodu, dryfujące po jeziorze. Niestety tego dnia w tym miejscu pogoda tak bardzo dopisała, że na pontony nie było szans ( a byliśmy po godz. 13.00 ) i jedyna możliwość to kupno biletów na taką amfibię kołowo-wodną, która również pływa po jeziorze, ale nie podpływa pod sam jęzor lodowca. trudno świetnie . Koszt 5000 ISK dorosły, dziecko 1500 ISK. Bilety na ten rejs mamy zakupione na 1,5 h później więc możemy sobie spokojnie poobserwować z lądu niesamowite formacje lodowca.

jest to najczęściej fotografowany cud natury na Islandii. I jaką trafiliśmy piękną pogodę . Tutaj juz raczej nie dotarlibyśmy po raz drugi…

pomiędzy krami często można spotkać foki… podobno , bo nam się nie udało wypatrzyć żadnej .

nasz dyliżans… jedziemy na kołach, by za chwilkę popływać na jeziorze

rejs trwa 45 minut

a tu jeszcze kilka zdjęć z lądu

lód

i ocean, do którego wpływa woda z jeziora lodowcowego

cały czas wypatrujemy fok, ale tym razem nie mamy szczęścia… jak się później okaże, foczki zobaczymy w innym miejscu

Na nocleg jedziemy do Hafnarness Guesthouse przed Hőfn. Cena 130 €. Zaletą tego miejsca jest fakt, że rano można skoczyć do Hőfn, gdzie w banku wymienimy kasę, sklep Nettó i obok sklep monopolowy Vínbúðin, gdzie w końcu można kupić normalnie piwo, a nie wszechobecne na stacjach benzynowych i zwykłych marketach „light beer” o mocy 2,25%, oraz całkiem fajny port, który w całości zwiedza się w kwadrans…

Tutaj mapka poglądowa na kolejny dzień.

Po drodze odwiedzamy Djúpivogur, w którym można tankujemy. Miasto ma około 400 mieszkańców – jest małe i urocze. Idealnie wpisuje się w wyobrażenia o typowym islandzkim miasteczku. Czerwony, drewniany budynek o nazwie Langabúð jest jednym z najstarszych na wyspie i pochodzi z 1850 roku (a część nawet z końca XVIII w.).

Zjeżdżamy na drogę 939 – przełęcz Oxi. Droga jest trudna i bardzo kręta, ale widoki zapierają dech w piersiach. Moja córcia na odcinku 40 km naliczyła ponad 100 różnych wodospadów

W tym miejscu zrobiliśmy sobie przerwę i porzucaliśmy się śnieżkami .

po dobrej godzince dobijamy do głównej drogi numer 1 i kierujmy się na północ.

W planach mamy dwugodzinny trek do wodospadu – Hengifoss, który jest trzecim pod względem wysokości wodospadem Islandii, spada z bazaltowej ściany (118 m), poziomo ubarwionej na czerwono warstwami gliny. Wszelkie nasze plany krzyżuje deszcz, który pada dosyć mocno i równo…objeżdżamy zatem jezioro Lagarfljót i podążamy do naszej noclegowni w Egilsstadir – Guesthousu Sara. Cena 18555 ISK. W miasteczku tym znajduje się market Bonus, gdzie robimy zakupy na kolejne trzy dni.

Mając sporo czasu, postanawiamy wyskoczyć do oddalonego od naszej miejscowości o 26 km urokliwego miasteczka Seyðisfjörður. Wyróżnia się ono tym, że przyjezdnych jest mniej od miejscowych, a widoki po drodze zapierają dech w piersiach. Musimy przedrzeć się przez góry, na poboczach leży sporo śniegu, temperatura spada gwałtownie do +3 ˚ a my cały czas pniemy się coraz to wyżej i wyżej…

na szczycie takie widoczki

i zjeżdżamy na dół w kierunku miasteczka Seyðisfjörður. Po drodze jeszcze zatrzymujemy się przy wodospadach Mulafoss i Gufufoss.

Zapraszam na spacer po miasteczku, które założone zostało w 1848 roku i wiele domów w oryginale pochodzi z tamtego okresu.

Młoda fotografuje jeszcze kaczuszki…

Wracamy z powrotem tą samą drogą, przebijając się przez gęste chmurzyska, do naszej norki w Egilsstadir.

Nazajutrz czeka nas długa, jak na nasze warunki podróży po Islandii, trasa i w zależności od jazdy albo uda nam się wyskoczyć po południu na wieloryby, albo atrakcję tę przełożymy na ranek dnia następnego.

trasa na dzień 29 czerwca

Wyjeżdżamy z samego rana, mając w planach zdobycie tylko tych najważniejszych punktów zaznaczonych na mapie, jednak już po przejechaniu kilkunastu kilometrów widzimy bardzo malowniczy wodospad… statyw, kadrowanie…. zawsze to chwilę trwa

Widzimy wreszcie słońce, które nieśmiało  zaczyna przebijać się przez chmury… kilka zdjęć z trasy, która wcześniej wyglądała pewnie bardzo dobnie, ale przez wszechogarniające nas chmury, niewiele mogliśmy zobaczyć.

zdjęcia robione podczas jazdy, w jednej ręce kierownica, w drugiej aparat

tutaj droga szutrowa, którą podążamy w kierunku wodospadu Dettifoss

Dettifoss jest wodospadem o największej w Europie sile przepływu. W ciągu sekundy przepływa tu blisko 200 metrów sześciennych wody . Położony jest na rzece Jökulsá á Fjöllum na terenie Parku Narodowego Vatnajökull. Ma przeszło 100 metrów szerokości a woda spada tu z wysokości 44 metrów w dół kanionu Jökulsárgljúfur. Z parkingu czeka nas krótki trek – 20 minut po skałkach .

a tutaj Dettifoss w pełnej okazałości

i widok na koryto rzeki, którą mam za plecami fotografując wodospad

korzystając z ładnej pogodny postanawiamy jeszcze podejść pod wodospad Selfoss- pół godzinki spokojnym krokiem, z dziećmi po skałkach

Próg wodospadu Selfoss, przez który przelewa się woda, jest położony dość nietypowo, bo wzdłuż biegu rzeki i jest wysoki na 10 metrów.

przepraszam, że aż tyle zdjęć z tego miejsca… ale wodospad ten mnie po prostu zachwycił

Wracamy „chwiejnym krokiem” po skałkach i jedziemy dalej drogą 864… za 2 km zjeżdżamy w lewo, by podelektować się kolejnym wodospadem Hafragilsfoss. Szerokość jego waha się w granicach 90 metrów, a woda spada tu z przeszło 27. Dla turystów przygotowany został specjalny punkt widokowy, z którego roztacza się malownicza panorama wodospadu jak i całej okolicy.

Tego dnia sporo poruszamy się po szutrach, a te mają to do siebie, że po dziurawej drodze nie da się jechać szybciej niż 30-35 km/h. W planach mamy jeszcze eksplorację skalnego labiryntu Hljodaklettar (Skały Echa) ze słynnym Kirkjan (Kościołem), następnie kanion Asbyrgi. W momencie, gdy dojeżdżamy do rozwidlenia dróg – mając możliwość skręcić w lewo do kanionu, a jechać prosto do Husavik, podejmujemy szybką decyzję, że odpuszczamy Absyrgi i dajemy rurę w kierunku Husavik… pogoda piękna, jest więc spora szansa na rejs w poszukiwaniu wielorybów… rano może być już diametralnie inaczej. Raz już w Norwegii (11 lat temu) możliwość podglądania tych ogromnych ssaków przeszła mi koło nosa, właśnie ze względu na pogodę .

Dojeżdżamy do Husavik (jednego z najbardziej wysuniętych miast na północy Islandii ), a termometr zewnętrzny w samochodzie wskazuje 17˚ C  .

Miasteczko niewielkie, dwie ulice na krzyż, bez problemu odnajdujemy biuro organizujące rejsy na wieloryby i maskonury. Wycieczka o nazwie „Whales, puffins and sails” – cena za osobę dorosłą 14 000 ISK, dziecko 5600. Jesteśmy koło godz. 15.00, a rejs mamy zabookowany na godz. 16.30 . Mamy więc chwilkę czasu na ogarnięcie się, przygotowanie sprzętów i szybki obiadek

link do organizatora http://www.northsailing.is/home/

Przed samym rejsem zostajemy wyposażeni w takie specjalne kombinezony przeciw wiatrowe i deszczowe….

tutaj moja córa pozuje takim ubranku

Załoga informuje nas jaki jest plan tego rejsu, że potrwa on około 4 h, co mamy szansę zobaczyć i przedstawia takie podstawowe informacje. Okazuje się, że dzisiaj odbył się tylko jeden rejs z samego rana, potem wszystkie następne zostały odwołane ze względu n niespokojne morze i zbyt wielki wiatr. Uczestnicy widzieli humbaki, oraz na chwilę wynurzył się płetwal karłowaty. Podobno kilka dni wcześniej ktoś widział płetwala błękitnego – to taki „maluszek”, którego długość sięga do 35 metrów i waży 190 ton…dziwię się, jak można nie zauważyć w wodzie takiego potwora

wypływamy

najpierw podpłyniemy do skał, gdzie swoje gniazda zakładają maskonury…

Jak się okazuje, na Islandii żyje 60% całej populacji tych pięknych ptaszków. Nie budują gniazd tylko wykopują nory najchętniej w torfie przykrywającym skały i rozmnażają się w ogromnych koloniach liczących czasami nawet kilka tysięcy par. Ciekawostką jest to, że maskonury to zwierzęta monogamiczne.

Całą zimę spędzają na wodzie, a dopiero na wiosnę wracają na skały i urwiska. Co roku samiec i samica odnajdują się na klifach, gdzie gniazdowały w poprzednim sezonie. Dopiero jeśli samica nie pojawi się, samiec szuka nowej partnerki. W przypadku, gdy pierwsza samica jednak dotrze na miejsce, pan maskonur porzuca nową samicę, by wrócić do starej.

Żywią się głównie rybami i skorupiakami, są świetnymi pływakami, potrafią zanurkować pod wodę na głębokość kilkudziesięciu metrów i spędzić tam kilkanaście minut. Mają tak zbudowane dzioby, że potrafią trzymać w nich po kilka ryb na raz.

W przeszłości maskonury stanowiły jeden z głównych pokarmów dla miejscowej ludności, a i dzisiaj bywają w menu niektórych restauracji. Ja miałem okazję spróbować tego ptaka w Reykjaviku, ale o tym później. Aktualnie poluje się tylko na samców, które nie mają pary.

podpływamy do skał, gdzie siedzą maskonury, ale odległość jest zbyt duża, żeby zrobić dobre zdjęcie .

mamy okazję zobaczyć jeszcze maskonury łowiące ryby

muszę zaznaczyć, że na łódce mocno buja, a wręcz poniewiera . Osoby wrażliwe na chorobę morską powinny zostać na lądzie.

a teraz zapraszam na zdjęcia wielorybów

zaraz przy skałach, gdzie zamieszkują maskonury, pojawia się humbak… jego długość może sięgać 17 metrów, a waga dochodzić do 48 ton

nieco dalej mamy okazję zaobserwować sejwala – długość max 14 metrów i waga do 26 ton

tutaj znowu o swoim istnieniu daje nam znać humbak

Nasz kapitan dostaje wiadomość, że kilka kilometrów od naszego położenia pojawił się płetwal błękitny…

U wybrzeży widywany jest sporadycznie, odbywa wędrówki sezonowe, a w okresie letnim przemieszcza się w ślad za topniejącym lodem. U wybrzeży Islandii przebywa w okolicach dwóch tygodni.. między czerwcem a lipcem. Jako ciekawostka potrafi wydawać dźwięki o natężeniu prawie 190 decybeli… słyszalne przez inne płetwale z odległości 800 km. . Jak wspomniałem wcześniej, długość osobników może wynosić 33 metry, a waga 190 ton.

kilka zdjęć tego olbrzyma

jest na tyle ciężki, że praktycznie nie ma siły, żeby unieść ogon ponad powierzchnię wody

wracamy z rejsu prze szczęśliwi, ( no może nie wszyscy, bo byli tacy, co 3/4 rejsu przeleżeli i błagali o jak najszybszy powrót na brzeg ) , w końcu, rzadko kto ma okazję zobaczyć na własne oczy płetwala błękitnego .

Najbliższą noc spędzimy w Hofdi guesthouse w Husavik – cena 17900 ISK – śniadanie w cenie . Koleś przekazuje nam klucze i mówi, oto Wasza półka w lodówce, tam macie śniadanie . Z taką formą śniadania jeszcze się nie spotkałem… ale człowiek uczy się całe życie.

Po kolacji koło 22.00 idziemy jeszcze na spacerek po mieście.

tu już są prawdziwe białe noce… choć bardziej adekwatne byłoby określenie… słoneczne noce

w Husavik znajduje się muzeum wielorybów, ale z tego, co czytałem poza jednym szkieletem kaszalota, nie ma tam nic więcej .

Kolejny dzień, to w miarę krótka trasa, ale za to z niezliczoną masą atrakcji.

mapka poglądowa

Jak czegoś nie uda nam się zobaczyć tego dnia, to zawsze mamy następny, ponieważ tak ułożyłem program, żeby zatrzymać się w kolejnym miejscu na dwie nocki, a że jest ono dosyć blisko oddalone od tych atrakcji, to mamy spore pole manewru .

Po śniadaniu ruszamy w kierunku Reykjahlíð, gdzie, przy samym jeziorze Mývatn, znajduje się punkt informacji turystycznej połączony z mini wystawą o Islandii – można tam znaleźć informacje o strukturze tamtych obszarów oraz florze i faunie tego regionu. Islandzka nazwa tego zbiornika w wolnym tłumaczeniu brzmi jezioro komarów Przy dobrej pogodzie widać nad powierzchnią jeziora całe ich chmary. Jak powiadają Islandczycy, nieprawdą jest, że są tu miliony komarów. Są ich miliardy…. . Na pocieszenie jednak można dodać, że chociaż w niektórych dniach blisko jeziora mogą być bardzo dokuczliwe, to nie kłują.. jedynie pchają się do oczu, nosa, buzi…  . Jezioro powstało około 35 000 lat temu, położone jest na obszarze złożonym z formacji skalnych i pól lawowych, źródeł geotermalnych, czynnych wulkanów tarczowych i kraterów, a od roku 1974 jest pod ścisłą ochroną.

Pierwszy nasz cel to krater Viti (300 metrów szerokości). Wybuch wulkanu Krafla w XVIII wieku spowodował utworzenie się olbrzymiego krateru Viti, który jeszcze po 120 latach od chwili wybuchu „produkował” bulgocące gorące błoto. Viti w języku islandzkim oznacza piekło, Islandczycy wierzyli kiedyś, że pod wulkanami znajdują się wrota piekieł. Ale krater Viti nie ma w sobie nic piekielnego, jego wnętrze wypełnia woda o pięknym, wręcz niebiańskim kolorze.

a tu już widok ze szczytu krateru na okolicę… widać gorące żródła, a zapach siarki będzie nam tego dnia towarzyszył wszędzie

Obszar geotermalny Hverir, to niesamowite miejsce, błękit wody kontrastuje z czerwonym kolorem ziemi, zaczynamy się zastanawiać czy to jeszcze Ziemia czy już może inne planeta?

po lewej stronie taki krajobraz….

a po prawej taki….

patrzymy w lewo… i znowu pytanie, czy my jesteśmy na naszej planecie??

zapach zgniłych jajek z impetem atakuje nasze oczy, nozdrza…siarkę czuć wszędzie …

Wkraczamy na pola lawowe Leirhnjúkur. Idziemy dalej, schodzimy z drewnianej kładki i zaczynamy stąpać po polu lawowym Leirhnjúkur, największej i chyba najbardziej niebezpiecznej atrakcji Krafli. To między innymi to miejsce zostało uformowane podczas ostatniej erupcji. Kolor ziemi zmienia się z czerwonego na czarny. Czujemy jak ziemia, po której stąpamy, pracuje i porusza się z każdym naszym krokiem, delikatnie się w niej zapadamy, ale ona nic sobie z tego nie robi, po chwili odgina się z powrotem, jest giętka jak rozgrzana plastelina. Z niektórych szczelin wydobywają się białe smugi pary, które nieźle rozgrzewają ziemię. Od bulgoczącego błota lepiej trzymać się z daleka, można się naprawdę poparzyć. Krajobraz robi się bardziej księżycowy niż marsjański. Co jakiś czas widać na nim przebłyski życia, wtedy czerń lawy pokrywa zieleń mchu.

Po dwugodzinnym spacerku po „księżycu” udajemy się na parking, by dojechać do Hverir, bulgoczącego obszaru geotermalnego. Po drodze można wziąć prysznic czy przemyć twarz . ciepła woda tryska ze specjalnie zamontowanego prysznica . Zapach siarki gwarantowany… Zresztą, na Islandii w 90% miejsc, gdzie nocowaliśmy, woda z kranu miała delikatny zapach siarki.

Po paru chwilach docieramy na parking….  Na obszarze geotermalnym Hverir znowu trafiamy na księżyc. Spacerujemy pomiędzy bulgoczącymi kałużami i kilkumetrowymi słupami pary buchającymi z ziemi. Wszędzie unosi się intensywny zapach zgniłych jajek, który wydostaje się przez wulkaniczne fumarole. Ale po kilku chwilach zapach przestaje drażnić, a zachwycamy się tym, co widzimy. Bulgocząca woda i błoto mogą mieć nawet ponad 100 stopni, większość z nich odgrodzona jest linkami, podobno zdarzały się przypadki turystów, którzy empirycznie sprawdzali temperaturę, kończyło się ciężkimi poparzeniami. Wystarczy usiąść na kamieniu ogrzanym przez wydobywającą się spod ziemi parę, żeby uwierzyć, że zarówno para i woda jest gorąca.

mimo, że to gorąca ziemia oraz gorące źródła, to potrafi powiać arktycznym, przenikającym, zimnym wiatrem…

jeszcze kilka fotek z tego magicznego miejsca

Kierujmy się teraz na południe w kierunku „czarnego miasta” Dimmuborgir. Po drodze odwiedzamy jeszcze gorące źródło, z którego z impetem wylatuje woda o temperaturze około 100˚ C tworząc gorący, naturalny basen

Zaglądamy na chwilkę do jaskini lawowej Grjótagja, wypełnionej gorącą wodą. Do lat 70tych XX wieku było to popularne miejsce do kąpieli. W latach 1975-1984 nastąpiły erupcje i temperatura podniosła się do 50 °C. Obecnie temperatura spada i jest w przedziale 43-46 °C. Jak mówi informacja przed wejściem: wchodzisz na własne ryzyko. Aktualnie również można spotkać tutaj zażywających kąpieli miejscowych. Należy uważać przy zejściu i wejściu, ponieważ wszędzie są wystające skały i może być ślisko.

Docieramy na parking do wulkanu Hverfjall. Zaczyna padać, więc ja sobie odpuszczam, tym bardziej, że tego lata odwiedzę jeszcze 2 wulkany na Jawie w Indonezji… Widziałem wcześniej zdjęcia z krateru Hverfjall.. zwykła szara dziurka… moja córka wraz ze znajomymi oczywiście idzie, a ja w tym czasie przeglądam foldery i broszury, które dostałem w Reykjahlíð ( to te pierwsze miejsce, gdzie zdobyliśmy wszelkie informacje o bliskim obszarze jeziora Mývatn ).

Jedziemy do „czarnego miasta” Dimmuborgir. Na parkingu toaleta – jak ktoś chce skorzystać, musi zeskanować swoją kartę płatniczą .

Następnie schodzimy do wspaniałej doliny pełnej jaskiń i stożkowatych powulkanicznych pagórków, w których według ludowych podań mieszka 13 złośliwych skrzatów, którzy są islandzkimi odpowiednikami Świętego Mikołaja. Każdy z nich ma jakąś swoją specjalizację (jeden liże łyżki, drugi hałasuje w domu, kolejny wyjada rzeczy ze spiżarni), ale skrzaty psocą się tylko złym ludziom i niegrzecznym dzieciom, tym dobrym rozdają prezenty Okolica ta to pozostałość po jeziorze lawy sprzed około 2 tys. lat. Wytyczonych jest kilka szlaków, my wybieramy ten o średniej długości… kilka zdjęć z tego miejsca.

pogoda znowu zaczyna robi się kapryśna i zaczyna kropić…

Następnie jedziemy do Höfði – skalistego cypla, który wgryza się w jezioro Mývatn.

kilka zdjęć z krótkiego treku z tego miejsca. Niezwykłe formacje zastygłej lawy są naprawdę imponujące. Miejsce to słynie również z możliwości obserwacji niezliczonej ilości ptaków…

Kolejny punkt to Skútustaðagígar – ciekawostka okolicy jeziora Mývatn. Znajduje się tutaj skupisko pseudo kraterów, ale porośnięte są one trawą. Przypominają swym wyglądem zwykłe kratery wulkaniczne, ale geneza ich powstania jest inna. Gdy lawa zalewała teren bagienny lub staw dochodziło do eksplozji gromadzących się gazów, a te tworzyły  zagłębienia w ziemi. Na spacer po całym obszarze trzeba poświęcić godzinę. Nas jak zwykle dopadł deszczyk, więc spacer skróciliśmy do minimum.

Dosłownie 3 zdjęcia z tej okolicy

Jedziemy do Akureyri… wodospad Godafoss zrobimy jutro.. leje już tak, że nawet nie ma jak wyjść z samochodu…. ściana wody

Nocleg w Akureyri w Hafnarstræti 77 Guesthouse – 244 € / 2 noce

Kolejny dzień mamy lajtowy, wszystkie atrakcje z okolic jeziora Mývatn udało nam się zaliczyć, postanawiamy więc, że najpierw pojedziemy do Laufas – skansenu torfowych domów z dachami pokrytymi trawą.  Najstarsza część gospodarstwa została zbudowana w 1840, aktualnie w domkach tych zgromadzono stare sprzęty domowe i rolnicze.

obok znajduje się drewniany kościółek

Z Laufas wracamy do Goðafoss – wodospadu Bogów. Nazywany najpiękniejszym spośród wielu wodospadów na rzece Skjálfandafljót, czyli drżącej rzece. Ma 12 metrów wysokości oraz 30 metrów szerokości. Swoją nazwę zawdzięcza doniosłemu wydarzeniu w historii Islandii, kiedy to w roku 1000 islandzki parlament Alþingi, obradujący w dolinie Þingvellir, zdecydował o przyjęciu chrześcijaństwa przez Islandczyków.

Niestety mocno pada….trudno świetnie trzeciej szansy temu wodospadowi nie damy, szybkie trzy zdjęcia i wracamy do Akureyri.

Wracamy do Akureyri – dawnej stolicy Islandii. Niestety na przejaśnienia nie ma co liczyć, pada raz mniej, raz bardziej, ale generalnie cały czas kropi. Jest dosyć zimno jak na 1 lipca – 5˚C. Postanawiamy więc pójść do knajpy na wieloryba. Jeszcze przed wyjazdem z Polski sporo osób chwaliło restaurację Bautinn, a nie mamy problemy z jej odnalezieniem, bo mieszkamy na tej samej ulicy . http://www.bautinn.is/

Do dania głównego przysługuje nielimitowany bar sałatkowo – owocowy i zupy. Ceny jak na Islandię są w porządku, a porcje duże. Tap water – czyli woda mineralna (kranówa) również w cenie. Stek z wieloryba koszt 4900 ISK. Tak pysznego mięsa nie jadłem nigdzie.. no może jeszcze afrykańskie antylopy mogą się z nim równać.

 rybka żony

dodatkowo po obiedzie, dzieciaki dostają jeszcze lody od firmy .

Po obiedzie, robimy sobie krótki spacer po uliczkach Akureyri.

jako ciekawostka, sygnalizacja czerwonego światła, na wszystkich ulicach dla ruchu samochodowego, ma kształt serduszka.

W centralnym miejscu miasta, na wzgórzu, stoi kościół podobny stylem do Hallgrímskirkja w Reykjaviku (białej rakiety kosmicznej).

Pogoda nie sprzyja jednak spacerom, wsiadamy w samochód i jedziemy do sklepu Bonus, żeby zrobić zapasy żywności na kolejne dni.

nasz plan na kolejny dzień

Najpierw odwiedzimy skansen torfowych domostw w Glaumbær. Jest tu o wiele ciekawsza ekspozycja niż w Laufas.

Jedziemy dalej, kierujemy się na Skagafjörður, żeby zobaczyć kościół pokryty torfem – Víðimýrarkirkja.

Przez miasteczko Blönduós tylko przejeżdżamy. Następnie kierujemy się na szutrową drogę 711,żeby dotrzeć do Hvitserkur – bazaltowej 15 metrowej skały wystającej z oceanu – symbolu tego regionu Islandii.

po prawej stronie, po drugiej stronie cypla wypatrujmy fok…

Nie można się do nich zbliżać na odległość mniejszą niż 100 metrów… foki zobaczymy jeszcze w okolicach Illugastaðir oraz Svalbard, na tym samym półwyspie. Zdjęć jednak nie mamy żadnych, bo foki były daleko, a dodatkowo przeszkadzał nam mocno zacinający deszcz.

Jedziemy na nocleg w Hvammstangi Cottages. Cena 16700 ISK.

3 lipca. Od dzisiaj miało wreszcie zaświecić nam słońce i rzeczywiście budzimy się rano i jest piękna słoneczna pogoda. Po burzy mózgów, ustalamy trasę na dzisiejszy dzień.

Pierwszy nasz przystanek to krater Grábrók.